Govoriti o psihologiji na, uslovno rečeno, ’opšti’ način,
i koristeći ne baš srećan naziv opšte psihologije, nužno
podrazumeva određenje ili ograničavanje njenog prostora,
onog što sačinjava ceo prostor nauke o duši. možda
bi se i moglo postaviti pitanje: čega je „opšta psihologija“,
zapravo, psihologija? Radi se, najkraće, o psihologiji
osobe, što bi značilo da je reč o opštoj teoriji psihičkog
života. No, otkuda onda u svim opštim psihologijama postoje
samo pojedine funkcije psihičkog (opažanje, mišljenje,
pamćenje, inteligencija...), a da nema te „osobe“,
subjekta ili ličnosti u celini? takvo pozicioniranje pojedinačnih
funkcija, sadržaja ili sposobnosti dovodi do toga da
u psihologiji nema psihologije.